#3

Otworzyłem teczkę z napisem "PILNE" i wziąłem się za pisanie sprawozdań.

- Harry...

Kartka po kartce wertowałem wszystkie analizy, relacje z przeprowadzonych badań i spisane zeznania, by jak najprecyzyjniej wyciągnąć wnioski.

- Styles, mówię do Ciebie. - usłyszałem burknięcie nad swoją głową. Uniosłem wzrok i ujrzałem blond czuprynę oraz wesołkowate, ciemnoniebieskie oczy.
- Niall? Skąd żeś się tu wziął? - uniosłem do góry brew.
- No dzięki stary. - zaśmiał się. - To tak witasz dawno niewidzianego kumpla?
- Oj przymknij się i mów wreszcie, co tu robisz. - zarechotałem.
- Dostałem przeniesienie. - rzekł, szczerząc się. - Od dziś pracujemy razem w A+, więc będziemy się widywać codziennie Loczku. - tłumaczył, a jego cwaniacki uśmieszek nie znikał mu z twarzy.
- Boże.. Za jakie grzechy. - zaśmiałem się, na co Horan również zaczął rżeć. - Czekaj, coś ty powiedział? - dotarło do mnie po chwili. - A+? Kontrwywiad? Stary, przecież to głównie czynna służba, z której dawno zrezygnowałem. Coś pomieszałeś, ja zajmuję się tylko archiwum.
- No właśnie już niedługo. - wtrącił. - Wracam prosto od Cartera, który chce z tobą rozmawiać, jak to ujął "w trybie natychmiastowym".

Słuchałem objaśnień blondyna, choć tak naprawdę od dłuższego czasu pogrążony byłem we własnych myślach.

~ Czynna służba? Przecież wie, dlaczego z niej odszedłem. Chce mnie do niej przywrócić? Nie może mi tego zrobić... Ja nie mogę tego uczynić April...~

- Idź do niego. - mruknięcie Nialla wyrwało mnie z kłębiącego się zamyślenia.
- Pójdę, gdy skończę. - odparłem krótko i wróciłem do opisywania dokumentów. - Stary musi mieć wszystko dokładnie dopracowane. - burknąłem pod nosem.
- Jak uważasz. - odrzekł, posyłając mi delikatny uśmiech. - Może wyskoczymy po pracy do knajpy? - zapytał znienacka. 

Oderwałem trzymany przeze mnie długopis od papieru i ponownie zerknąłem w tęczówki przyjaciela.

-Sam nie wiem. - przyznałem szczerze. - Mam mnóstwo do zrobienia, a chciałbym w miarę szybko wrócić do córki.
- April, tak? - mruknął ciepło. - Słuchaj Hazz, wiem, iż starasz się być przykładnym ojcem, ale jak raz ułoży ją do snu opiekunka zamiast Ciebie, to nic się nie stanie. - powiedział przyjacielsko. - W końcu sam wciąż powtarzasz, że jest z niej wyjątkowo bystra i wyrozumiała dziewczynka.

Uśmiechnąłem się, słysząc jego słowa. Tak, to zdecydowanie o mojej April. Wiem, że rodzic często idealizuje swe dziecko, ale ta mała kruszyna w moich oczach była naprawdę idealna. Całe szczęście wdała się w matkę, po mnie dziedzicząc jedynie swą dociekliwość i jasne włosy.

- Hazz? - do mych uszu dobiegło zniecierpliwione chrząknięcie Horana.
- Muszę iść do starego. - stwierdziłem, zbierając wszystkie pisma i wstając od biurka.

Blondyn pokręcił zrezygnowany głową i wrócił do swego biura, by się do końca rozpakować. Ja natomiast, z plikiem dokumentów pod pachą, udałem się wprost do gabinetu szefa. Miałem już zapukać i wejść, gdy usłyszałem jego rozmowę, chyba z jednym z pracowników, sądząc po tonie głosu i ironicznych odzywkach, jakimi się posługiwał. Niestety ledwo co uchylone drzwi i szum panujący w korytarzach uniemożliwiły mi rozpoznanie drugiego z rozmówców. Jednak udało mi się wyłapać istotne szczegóły z ich konwersacji.

- Kto to do cholery wyniósł? - pytał zdenerwowany Carter, wymachując trzymaną w dłoni niebieską teczką.

~Już wiem kto chce mnie trzymać od niej z daleka.~

- Ja nie wiem.. - odezwał się ten drugi. - To nie moja wina..
- Nie chrzań! - stary coraz bardziej się spinał. - Widzisz ten kolor? - wskazał aktówkę. - Od kiedy akta są składane w kolorowankach? I jakim cudem znalazły się na jego biurku?
- Ja mu ich nie podrzuciłem...
- Gówno mnie obchodzi, kto to zrobił. Ale to Ty masz go trzymać od sprawy z daleka. Chyba, że chcesz opłacać kolejny pogrzeb.

~ Pogrzeb? Pogięło go do reszty? Czego się boisz Carter? Co ukrywasz...~

Setki pytań trawiło mnie od środka. Odskoczyłem szybko od drzwi, gdy niezidentyfikowany rozmówca wyszedł z biura drugim wyjściem a stary skierował się w moją stronę.

- Harry. - rzekł, wykrzywiając usta w fałszywym uśmiechu. - W samą porę, czekałem na ciebie.
- Oto raporty. - rzuciłem obojętnie, wręczając mu akta ostatnich śledztw.
- Dobra robota. - mruknął, przeglądając ich zawartość. - Jednak nie po to Cię wzywałem.
- Chodzi o A+, prawda? - spytałem spokojnie, krzyżując ręce na klatce piersiowej.
- Horan widzę się spisał. - powiedział, uśmiechając się głupkowato. - Sprawa jest prosta, od dziś działacie we dwójkę. 
- Tylko, że kontrwywiad to nie moja działka. - starałem się zachować spokój.
- Ale nikt nie zna się na nim tak jak Ty. Niall jest świetnym agentem, ale brakuje mu wtajemniczenia, które Ty mu zapewnisz. - wyjaśnił.
- Wiesz, dlaczego zrezygnowałem z pracy w terenie. - mruknąłem, zaciskając szczękę.
- Tak Styles, wszyscy dobrze znamy twoją sytuację rodzinną, jednak minęły dwa lata. Dość dużo czasu, by się pozbierać.
- Przecież tu nie chodzi o mnie.. - odparłem sucho. - Mam małe dziecko do cholery.
- Trzeba było go sobie nie robić. - zarzucił, szczerząc się cwaniacko a ja musiałem się powstrzymać, by czasem pięścią nie zedrzeć ten uśmieszek z jego parszywej gęby. - Nie jestem od tego, by Cię do cholery niańczyć. Załatw sobie jakąś opiekunkę, mogę Ci nawet polecić jakąś, jak chcesz. Ale wracasz do wykonywania misji i to nie podlega dyskusji.
- Do ch...
- Zastanów się zanim coś powiesz. - zerknął z powagą na mnie. - Wiesz, że mogę załatwić, byś skończył na bezrobociu. Ostatnio wiele osób odpadło i potrzeba nam dobrze wyszkolonych ludzi do wykonywania zadań. Wracasz do A+ Styles.
- To wszystko? - wycedziłem przez zęby.
- Taa.. Jesteś wolny. Radzę Ci nieco odpocząć, bo zlecenie może pojawić się w każdej chwili.

Wyszedłem szybkim krokiem z jego biura i wyładowałem całą swą agresję na stojącym niedaleko koszu.
Miałem szczerą ochotę się wrócić i powiesić za oklapłą męskość na jego cholernym szpanerskim żyrandolu.

- Widzę, że już rozmawiałeś. - nawet nie wiem, kiedy Niall pojawił się obok.
- Ta.. - burknąłem pod nosem. 
- To co piwko? Tam gdzie zawsze? - rzekł z przyjacielskim uśmiechem.
- Zgoda. - mruknąłem i wyciągnąłem telefon.

Całe szczęście pani Hopkins nie miała planów na wieczór i zapewniła zająć się April. Niestety, tak jak przeczuwałem, ta druga była mniej zadowolona z tego powodu.

- Bądź grzeczna kochanie. Tatuś Cię kocha. - mówiłem czule, gdy mała jęczała mi do telefonu. - Śpij dobrze aniołku i zajmij się Madeline do mojego powrotu.

Kwadrans później siedzieliśmy już przy drewnianym stoliku w ledwo oświetlonym pubie. Jednym ruchem wlałem w swe gardło pięćdziesiątkę czystej, którą następnie popiłem kilkoma łykami zimnego piwa.

- Ostro cię wnerwił. - stwierdził blondyn, obserwując moje zachowanie.
- Dziwisz się? - uniosłem brew. - Miałem nigdy do tego nie wracać...
- Taką mamy robotę stary. Carter jest szefem i nie możesz mu się postawić.
- Horan ale tu chodzi o April. - mruknąłem zły. - Została pozbawiona matki, nie mogę ryzykować, że mogłaby stracić również ojca.
- Więc nie daj się zabić. - odpowiedział krótko. - Dlaczego zakładasz od razu najgorsze?
- Cóż, może dlatego, że nie udało mi się ochronić dwóch kochanych przeze mnie  kobiet? - prychnąłem.
- Przecież śmierć Madeline to nie Twoja wina Harry... - odparł cicho. - Stary nikomu nie udałoby się przewidzieć, że jakiś szaleniec zechce roztrzaskać samolot o budynek, w którym akurat pracowała.
- A Jenny? Moja mała biedna Jenny...- westchnąłem. Zrobiło mi się głupio, gdy zobaczyłem smutek w jego oczach. - Niall, ja...
- W porządku. - powiedział cicho. - Mnie też jej brakuje. I żałuję, że nie zdążyłem się jej oświadczyć... Ale dalej twierdzę, że w jej odejściu nie ma ani odrobiny twej winy. Nikt nie wiedział, że w samochodzie jest umieszczony ładunek.
- Horan ale ta bomba była naszykowana na mnie. Moja siostra zginęła, bo pożyczyłem jej samochód, w którym sam miałem zginąć. - westchnąłem i szybko wchłonąłem następną kolejkę.
- To są ciemne strony tego, czym się zajmujemy.. - skwitował smutno.
- Jak ja wytłumaczę April, że będę rzadziej w domu? Obiecałem jej spędzać z nią więcej czasu, a tymczasem muszę wyjechać.. - mruknąłem gorzko, opierając się o blat stołu.
- Chodź, odwiozę Cię. - rzekł ciepło i wstał z krzesła. dopiero wtedy do mnie dotarło, że przez cały wieczór nie zamoczył ust w alkoholu.
- Dzięki. - odparłem cicho i udałem się za przyjacielem.

Pogrążony w zamyśleniu nawet nie wiem, kiedy znalazłem się w domu. Podziękowałem opiekunce za zajęcie się April i ruszyłem do pokoju córki. Uchyliłem drzwi i z uśmiechem wpatrywałem się w moją śpiącą kruszynę.

- Tatusiu.. - jakiś zlękniony szmer uciekł przez sen z jej ust.
- Ciii... Jestem tutaj księżniczko. - szepnąłem czule, pochylając się na łóżkiem i składając delikatny pocałunek na czole małej.

Kiedy upewniłem się, że koszmary opuściły April udałem się wprost do sypialni i gwałtownie opadłem na łóżko. Byłem potwornie zmęczony a mimo to nie mogłem zasnąć.


- Skończ z tym wreszcie... - prosiła, gładząc się po swym zaokrąglonym brzuchu.
- Madeline, to nie takie proste odejść ze służby. - tłumaczyłem cierpliwie. - Muszę wykonać ostatnie zadanie. Przyrzekam, że po tym zmienię pracę. - przytuliłem ukochaną do siebie.
- Błagam Harry, przynajmniej na siebie uważaj... - szepnęła cicho. - Ja potrzebuję męża... A ona  będzie potrzebować ojca.
- Ona? - uśmiechnąłem się na jej słowa.
- Tak ona. To będzie dziewczynka... - odparła czule. - Obiecaj...

Wtuliłem plecy Madeline w swój tors kładąc dłonie na jej podbrzuszu.

- Nic mi się nie stanie, obiecuję...
______________________________________________________

Tak w ramach wyjaśnienia - w poprzednim opowiadaniu przyzwyczaiłam Was to w miarę długich rozdziałów i gdy napisałam jeden krótszy, niektórzy mieli jakby "pretensje". Dlatego zmieniam strategię. Teraz rozdziały będą różnej długości, gdyż będę je kończyć w momencie, który uznam za stosowny.
I głupio mi przypominać, że komentarze są naprawdę ważne, bo motywują do pisania, więc jeśli czytasz to opowiadanie, to  zostaw po sobie jakikolwiek ślad...

Tyle ode mnie.

Love xx
Anna.